مایـه ی  آرامشی یـا بـا عث رنـج  و عــذاب        نغمـه ی شادی زنی یـا پـرده ی هجر  ربـاب

گفتمت  خواهم  ببینم صورت همچون مَهت        آمـدم  جانـا  ولـی افـکنـده ای بـَـر رخ  نـقـاب

ما که گفتیمت به پیش خوان تو چون نوکریم       همچو  دریـایی و  مـا در پیش تـو مثل  حبـاب

همچو شمعی در فراقت می گدازم تا سحر       عاشق دلخسته را نَبـوَد بـه سر تدبیـر خـواب

ساقی سیمسن بدن بر سوی ما  نَظاّره کن       ما  خرابیـم و بنـوشان از سبوی خـود  شـراب

ما که از بهـرِ وصـال تـو شتـابـان مـی دَویـم        آخر  ای  سَرو سمین  بـهر خدا کمتـر شتـاب

هرچه را بیند دو چشمم گوییا رخسار توست       همچو آن عطشانِ محزونی که میبیند سراب

(حکمتا)  در غیبت گل شِکوه ات را  سَر مَده      خاطرت  را دِه تسلّی  بـا مِی  و  بـوی  گـلاب